Lakes Entrance naar Wilsons Promontory

Van tevoren had ik nog nooit gehoord van Wilsons Promontory (ik noem het hierna WP), bij de planning wel even gekeken maar had er geen beeld bij. Ik moet zeggen na vandaag wel. Vanuit ons hotel in Lakes Entrance vertrokken vanmorgen, waarbij we werden uitgezwaaid door de hoteleigenaar. Een hele vriendelijke chinees, die al een aantal jaren woonachtig is in Australië, wat een klantvriendelijkheid van die beste man. Het was vandaag kilometers maken om een beetje op tijd bij ons hotel in Foster aan te komen zodat we nog tijd overhielden om het natuurpark WP te bezoeken. Na een kleine vier uurtjes rijden konden we inchecken in ons hotel. Dat gaat als volgt; na aankomst haal ik gelijk de sleutels, koffers staan inmiddels naast de auto, kamer inspectie, koffers op de kamer, terug naar de auto en gaan. Dat alles neemt niet meer dan 10/15 minuten in beslag, dat komt mede doordat Diaan degene is die de hotels 1 a 2 dagen van te voren boekt via Booking.com. Wel zo praktisch. 

En zo waren we ook vandaag weer snel op weg, maar niet voordat er bij de plaatselijke bakker nog wat broodjes werden gescoord. Het oventje moet wel blijven branden , Diaan en Beer namen bijvoorbeeld een gevuld taartje. Daar hebben ze nog lang van genoten want die waren bijzonder machtig.  WP lag ongeveer nog een 40 kilometer verderop. Het is een gigantisch natuurpark wat als een eiland aan het vaste land vastzit. Er is 1 toegangsweg welke gelijk de hoofdweg van het park is. We besloten om het bezoekerscentrum op te zoeken, hier is altijd veel informatie te vinden en van hieruit starten vaak wandelroutes. Het bezoekerscentrum lag vandaag helemaal op het eind van het park, dus er moesten nog wat extra kilometers gemaakt worden en wel zo'n 20. Het geeft maar aan over welke afstanden er hier gesproken wordt. 

Bij het bezoekerscentrum werd de route Pilar Point uitgekozen en kon de wandeling beginnen. Al snel ging het weer bergop, maar de natuur rondom ons was weer betoverend, halverwege nam Diaan de kop en liep ze een straftempo. Uiteraard kon commentaar vanuit de volgers niet uitblijven. Diaan antwoorde "het einde is in zicht", in de praktijk viel dat een beetje tegen. Onderweg hadden we prachtig uitzicht op het naastgelegen strand. Ik zelf denk dat Diaan daar liever even had ontspannen :-). Maar uiteindelijk werd via een klauterpartij over rotsen het einde bereikt en waren we op Pilar Point. Een prachtig uitzicht hadden we hier over een deel van het eiland en over de Tasmaanse Zee. Op de terugweg zagen we een typisch Australisch dier de Wombat. hij ziet eruit als een grote marmot. Heel leuk en niet schuw. als je de foto bekijkt dan heb je even een voorstelling. 

Beer en Tjis wilden hierna nog een wandeling maken waar wilde dieren te spotten waren, zij gingen met fris enthousiasme op pad. Wij hadden er even geen zin in, de afgelopen dagen meer als genoeg wilde dieren en natuur gezien. Lekker in het zonnetje gezeten en de chauffeur heeft een power nap gedaan wat ook niet onbelangrijk is.

De dag afgesloten in de plaatselijke bistro en ons hotel opgezocht. Morgen de langste autoreisdag van de vakantie, bijna 400 km's . We rijden dan richting de Great Ocean Road. Een van de bekendste autoroutes van de wereld. We zijn wederom benieuwd.

Ron en Diaan.